1- دانشجوی دکتری اقتصاد دانشگاه تربیت مدرس ، n.shokri@modares.ac.ir
2- عضو هیئت علمی گروه اقتصاد دانشگاه رازی
چکیده: (4069 مشاهده)
این مطالعه، ابتدا با به کارگیری یکی از کارآمدترین روشهای محاسبه فرار سرمایه که توسط دیکومانا و بویس معرفی شده، به برآورد حجم فرار سرمایه در ایران طی دوره 1397-1355 میپردازد، سپس جهت تأیید وجود یک رابطه تعادلی بلندمدت بین فرار سرمایه و عوامل مؤثر بر آن، رویکرد آزمون کرانهها را که توسط پسران و همکاران بسط یافته، با پیروی از متدولوژی اقتصاد سنجی کل به جزء، مورد استفاده قرار میدهد. پس از تأیید وجود چنین رابطهای، با بهکارگیری روش ARDL، به تخمین پارامترهای بلندمدت و کوتاهمدت آن میپردازد. روش مذکور، صرف نظر از اینکه متغیرهای تحت بررسی انباشته از درجه یک یا صفر باشد، امکان استنباطهای آماری بر پارامترهای بلندمدت و کوتاهمدت را فراهم میسازد. مروری بر نتایج به دست آمده، نشان میدهد که طی سالهای اولیه انقلاب و جنگ، فرار سرمایه رقم قابل توجهی داشته است؛ به طوری که سال 1358 با حجم 110/14 میلیارد دلار فرار سرمایه، رقم بالایی را در این دوران به خود اختصاص داده است. همچنین نتایج پژوهش، حاکی از آن است که بیشترین میزان فرار سرمایه در دوره مورد بررسی، مربوط به سال 1390 و کمترین میزان، مربوط به سال 1376 است و روند فرار سرمایه در سالهای اخیر با توجه به نوسانات شدید ارزی، سیر صعودی داشته است. یافتههای اقتصادسنجی، نشان میدهد که بین فرار سرمایه و افزایش کسری بودجه دولت و تورم، رابطه مثبت وجود داشته و افزایش در خالص ذخایر ارزی خارجی، کاهش فرار سرمایه را به دنبال داشته است.
نوع مقاله:
پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
اقتصاد و اقتصاددانان دریافت: 1398/7/10 | پذیرش: 1398/9/6 | انتشار: 1399/6/29