دوره 22، شماره 4 - ( 1401 )
جلد 22 شماره 4 صفحات 40-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
استادیار، گروه اقتصاد، واحد تبریز، دانشگاه پیام نور، تبریز، ایران و مشاور اقتصادی، گروه انرژی، انجمن اقتصاد انرژی ایران، تهران، ایران ، Dr.ali.mohammadipour@gmail.com
چکیده: (1233 مشاهده)
با عنایت به سیاستگذاری بینالمللی از سال 2015 مبنی بر حرکت در مسیر توسعه پایدار و بنا به تضاد پرداخت یارانه انرژی با اهداف توسعه پایدار( SDG[1] ) ، مطالعه حاضر به بررسی آثار پرداخت یارانه بر تحقق توسعه پایدار در کشورهای منتخب میپردازد. به این منظور، با طراحی و ساخت شاخص ترکیبی توسعه پایدار، عملکرد 5 کشور اول جهان بهلحاظ پرداخت بیشترین یارانه انرژی، با اقتصادهای بزرگ جهان از حیث بالاترین میزان GDP (عمدتاً بدون پرداخت یارانه انرژی) مورد ارزیابی قرار گرفته است. شاخص ترکیبی هدف بر اساس طراحی مدلهای تصمیمگیری چند معیاره و استفاده از رویکردهای هفتگانه: Z Score ، Max-Min ، McGranahan ، EJ-Scoring ، Guttman ، TOPSIS و VIKOR در بازه زمانی 2020-1990 محاسبه، و نتایج حاصله در سطوح ایستا و پویا مقایسه گردیدهاند. رتبهبندی کشورها در سطح پویا، ضمن رفع ایرادات موجود در سطح ایستا، بیانگر ارتباط منفی قوی بین پرداخت یارانه انرژی و تحقق توسعه پایدار میباشد. همچنین نتایج، نشاندهنده اوضاع نامطلوب ایران در پرداخت یارانه انرژی (رتبه اول جهان) و تحقق توسعه پایدار (رتبه آخر بین کشورهای مورد بررسی) بوده، در مقابل، آلمان بدون پرداخت یارانه انرژی، رتبه اول در این مطالعه را کسب نموده است. نهایتاً نتایج آنالیز حساسیت، بیانگر سهم بالای شاخص امید به زندگی، درآمد سرانه و شاخص آموزش در شاخص ترکیبی هدف میباشد.
[1]. SDG = Sustainable Development Goals
شماره‌ی مقاله: 1
واژه‌های کلیدی: مدلهای تصمیمگیری چند معیاره (MADM)، یارانه انرژی، شاخص توسعه پایدار، رویکرد TOPSIS، رویکرد VIKOR
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
اقتصاد توسعه و رشد
دریافت: 1400/9/20 | پذیرش: 1400/12/4 | انتشار: 1401/10/1
دریافت: 1400/9/20 | پذیرش: 1400/12/4 | انتشار: 1401/10/1
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |